Do Wielkiej Niedzieli pozostały już tylko dwa piątki. W ten najbliższy w wielu miastach odbędą się publiczne drogi krzyżowe. Będziemy iść za Jezusem dźwigającym swój Krzyż. Będą iść kobiety, będą iść mężczyźni. Będzie iść młodzież, dzieci, czasem całe rodziny. I dobrze, że będą iść. Dobrze, że będziemy iść. Kościół nieustanie od ponad 400 lat zachęca do nabożnego uczestnictwa w tym niezwykłym nabożeństwie. Niezwykłym, bo w sposób publiczny i zorganizowany odbywającym się tylko kilka razy w roku. Na całym świecie przeżywanym z jednej strony tak samo. A zarazem inaczej.

Północna Brazylia. 180 km od leżącego na wybrzeżu miasta Recife. Niewielka miejscowość Brejo da Madre de Deus. Niewielka, choć na ten jeden jedyny wieczór w roku miasteczko rozrośnie się przynajmniej kilkukrotnie. W przeciwieństwie do mieszkańców innych zabytkowych miast, do których rokrocznie ściągają turyści, tutejsi nigdzie nie wyjadą, aby uniknąć tłoku. Wręcz przeciwnie, sami biorą udział w wydarzeniu. Tego dnia mogą przecież namacalnie przenieść się do Jerozolimy. Tej sprzed 2 tysięcy lat.

Normalnie mieszka tu 50 tysięcy ludzi. Dla prostszego porównania: to tyle, co w naszym nadmorskim Wejherowie. Z tą różnicą, że lokalni mieszkańcy do morza mają nieco dalej niż nasi rodowici Pomorzanie. Jak wspomniano, do oceanu jest stąd dobre 180 kilometrów. Jak by nie patrzeć, kawał drogi. Co tu ukrywać, mają w Brazylii lepsze miejsca dla turystów spragnionych plażowego wypoczynku. Ale nie dzisiaj. Nie w Wielki Tydzień. A zwłaszcza nie w Wielki Piątek. Teraz większość odpoczywających w nadmorskich kurortach wchodzi w autobusy i jedzie do tej niewielkiej mieściny stanu Pernambuco.

O bolesnych doświadczeniach mieszkańców Ukrainy, którzy od dwóch lat stawiają czoła brutalnej agresji rosyjskiej, pisze w kolejnym „Liście z Kijowa” przełożony dominikanów w tym kraju, o. Jarosław Krawiec OP.

Drogie Siostry, Drodzy Bracia,

Po porannej Mszy św. zapytałem siostry Misjonarki Miłości Matki Teresy z Kalkuty o to, jak patrzą w przyszłość. „Zastanawiałam się nad tym kilka razy – mówi siostra Immakulata. – Jedyna odpowiedź, jaka mi przychodzi, to każdego dnia ufać Panu Bogu i robić to, co możemy. Kochać Go i kochać bliźniego. I żyć. On wie lepiej, co nas czeka i co jest dobre dla nas”.

Doczekaliśmy drugiej rocznicy agresji Rosji przeciwko Ukrainie, choć właściwie powinienem napisać, że mija właśnie dziesiąty rok wojny. Wszystko zaczęło się w 2014 roku rosyjską okupacją Krymu i walkami na Donbasie. Kilka miesięcy wcześniej wybuchła Rewolucja Godności, która obaliła prezydenta Wiktora Janukowycza. Miliony Ukraińców zademonstrowało, że wiąże swoją przyszłość z wolną i demokratyczną Europą. Dokładnie 10 lat temu ponad 100 osób zostało w brutalny sposób zastrzelonych na ulicach przylegających do kijowskiego Majdanu Niezależności.

Każdego z nas na różnym etapie życia dotykają trudne sytuacje. Jako Fundacja Profeto staramy się pomagać tym, którzy w traumatyczny sposób doświadczyli przemocy. Prosimy, pomagajcie razem z nami. Przekaż 1,5% swojego podatku, wpisując KRS 0000494148 na budowę ośrodka "Archipelag. Wyspy wolne od przemocy". Razem możemy stworzyć miejsce, gdzie potrzebujący odzyskają bezpieczne życie. Więcej szczegółów na ( https://profeto.pl/to-jest-archipelag- ) profeto.pl

Nowy rok zawsze daje nowe możliwości zrobienia czy zaplanowania czegoś lepiej, dokładniej. Tak byśmy już na starcie nie zrezygnowali ze swoich zamierzeń. A jednak przychodzi czasem taki moment, który demotywuje do wszystkiego.

W naszym domowym ogródku czymś takim jest progresja mojej choroby nowotworowej. Nowy rok miał przynieść ukojenie, regenerację, upragniony spokój i wytchnienie. A stało się inaczej. Znów lęk, niepokój o swoje zdrowie, o nastroje dzieci, a także moje i męża psychiczne zmęczenie. To też pewne rozczarowanie, gdyż trudna chemia, która akurat miała się zaraz skończyć i co ważne przyniosła oczekiwane efekty w walce z przerzutem, niestety nie zwalczyła kolejnego wroga na mojej drodze do zdrowia. Można sobie tylko wyobrazić mój gniew i załamanie. Tym bardziej że udało nam się wyrwać całą rodzinką na upragnione ferie zimowe. A już pierwszego dnia otrzymałam wyniki tomografu z dość jednoznaczną informacją, czym lub kim jest mój „nowy” przeciwnik.

Wydawało mi się, że jestem już w miarę uodporniona na tego typu informacje. Przecież od początku choroby świadoma byłam możliwości wystąpienia kolejnych i kolejnych przerzutów. Jednak za każdym razem jest wbrew pozorom trudniej. Czasami wątpi się we wszystko, co robimy, by wyzdrowieć. Kłócimy się z Panem Bogiem, że dość pokrętnie prowadzi nas przez życie. A z drugiej strony przecież nie chcemy zaprzepaścić tego, co już wypracowaliśmy, czego się nauczyliśmy po drodze. W końcu dostrzegliśmy tyle dobra wokół, sens naszych starań. Jest za co być wdzięcznym. A jednak na nowo trzeba sobie to wszystko jeszcze raz pokazać i udowodnić.

Nie jest łatwo mówić o śmierci. A jeszcze trudniej mówić o tej, która przychodzi nagle i która dla kogoś staje się jedynym wyjściem i jedynym rozwiązaniem jego problemów. Tak jak nie jest łatwo towarzyszyć osieroconym w wyniku takiej śmierci osobom. A to ogromna rzesza ludzi.

Kiedy ktoś staje twarzą w twarz z informacją o samobójczej śmierci bliskiej osoby – dziecka, rodzica, współmałżonka – jego świat wywraca się do góry nogami. Natychmiast też pojawiają się emocje – zaprzeczenie, niedowierzanie, strach, lęk, obwinianie się, ogromna pustka, złość, oskarżanie siebie, ale też nierzadko ludzi wokół. Tych emocji doświadczają wszyscy – wierzący i niewierzący. Tak skonstruowana jest ludzka natura. Nie można od tego uciec. Ten stan suicydolodzy określają jako „rollercoaster”. To, co było pewne, takim być przestało. To, co dawało poczucie bezpieczeństwa, sieje zamęt. Zamiast porządku, pojawia się chaos, który całkowicie obezwładnia człowieka.

Z samobójczą śmiercią jest tak jak z kamieniem rzuconym do wody. Podobnie jak on także samobójstwo, a nawet próba samobójcza oddziałuje na mniejsze lub większe kręgi osób. Ta śmierć ma destrukcyjny wpływ przede wszystkim na najbliższych, ale również może oddziaływać na przykład na kogoś, kto nie był w bliskiej relacji z osobą, która odebrała sobie życie. Ktoś kiedyś wyliczył, że biorąc pod uwagę dzienną statystykę dotyczącą samobójstw, w skali roku problem ten dotyka w Polsce nawet miliona osób. To jest naprawdę ogromna rzesza ludzi, która powinna być zaopiekowana pod każdym możliwym względem.

Skoro spotykamy się w dziale „Mężczyzna”, dobrze jest, aby przynajmniej od czasu do czasu teksty tu publikowane były krótkie i esencjonalne. Takie jak często jest z naszą komunikacją. Prosty komunikat, informacja. I wniosek. Dziś właśnie o takiej historii. Do której nie trzeba już nic od siebie dodawać. Zupełnie nic.

Piękno naszego świata polega m.in. także na tym, że w nawet najbardziej prozaicznej sytuacji można znaleźć jakieś źródło inspiracji. Ludzie wiary mają w swoich historiach mnóstwo przykładów, gdy to Pan Bóg przemawiał do nich przez jakiś drobiazg. Przez pojedynczą osobę. Jakiś gest, słowo, spojrzenie. Przykładów można by mnożyć. Historia zdawałoby się, że zupełnie przypadkowa – rozmowa w autobusie czy scenka zaobserwowana pod sklepem – wszystko to może nagle stać się dla nas czymś zupełnie nas przemieniającym. Decydującym o naszym nawróceniu. O zrozumieniu czegoś kluczowego.

To była zwykła codzienna msza święta. O szóstej trzydzieści rano. W piątek. W okęckiej parafii w Warszawie. Część wiernych jeszcze przecierała oczy ze snu. Część nadal jakby na wpół pogrążona w nocnym letargu. I ten ksiądz. Młody, oczytany, z genialnym wyczuciem teologicznym. Lubię go słuchać. Dziś na nowo wrył mnie w ziemię. I chyba wszystkich obecnych w kościele mężczyzn również. Opowiedzianą pod koniec mszy historią. Posłuchajcie…
– W Hiszpanii jest taka przełęcz. Nazywa się Somosierra. Pewnie część z was ją kojarzy – zaczął powoli. – To tam nasze polskie oddziały szwoleżerów popisały się w 1808 roku niezwykłą szarżą, wygrywając Napoleonowi niezwykle ważną bitwę. Ciekawa jest jednak historia, która wydarzyła się w noc przed decydującym starciem…

W IV wieku żył w jaskini w Libanie pobożny pustelnik, który pokutował za grzechy swojej młodości. Przed wejściem do groty postawił krzyż, by w ten sposób zatamować drogę wszystkim złym duchom. Jednakże pewnej nocy osobiście przyszedł do niego Szatan, który rozwinął przed nim długi papier z wykazem jego grzechów. To jest rachunek za twoje życie, powiedział złośliwie. Pustelnik chwycił za krzyż i odpowiedział: A to jest pokwitowanie. W tej chwili Szatan odszedł z krzykiem.

Piąta Niedziela Wielkiego Postu. Za tydzień Niedziela Palmowa. Nadchodzi godzina Chrystusa. Przed nami bardzo uroczyste i ważne dni w liturgii. Zasłonięte krzyże, które z czcią odsłonimy w Wielki Piątek, by ujrzeć Zbawiciela świata, który dla naszego zbawienia obumarł jak ziarno. Czy świat wobec tych wielkich tajemnic zatrzyma się nieco w swojej gonitwie? Pewnie nie. Tak też było, gdy Chrystus umierał na Golgocie. A my? Będziemy robić świąteczne porządki, piec świąteczne ciasta, politycy będą się nadal ze sobą kłócili, a tu rozgrywa się sąd nad tym światem. Dlatego trzeba nam już dziś, w Piątą Niedzielę Wielkiego Postu zapragnąć wyjątkowo, a przede wszystkim po Bożemu przeżyć te dni, które przed nami.

Do Wielkiej Niedzieli pozostały już tylko dwa piątki. W ten najbliższy w wielu miastach odbędą się publiczne drogi krzyżowe. Będziemy iść za Jezusem dźwigającym swój Krzyż. Będą iść kobiety, będą iść mężczyźni. Będzie iść młodzież, dzieci, czasem całe rodziny. I dobrze, że będą iść. Dobrze, że będziemy iść. Kościół nieustanie od ponad 400 lat zachęca do nabożnego uczestnictwa w tym niezwykłym nabożeństwie. Niezwykłym, bo w sposób publiczny i zorganizowany odbywającym się tylko kilka razy w roku. Na całym świecie przeżywanym z jednej strony tak samo. A zarazem inaczej.

Północna Brazylia. 180 km od leżącego na wybrzeżu miasta Recife. Niewielka miejscowość Brejo da Madre de Deus. Niewielka, choć na ten jeden jedyny wieczór w roku miasteczko rozrośnie się przynajmniej kilkukrotnie. W przeciwieństwie do mieszkańców innych zabytkowych miast, do których rokrocznie ściągają turyści, tutejsi nigdzie nie wyjadą, aby uniknąć tłoku. Wręcz przeciwnie, sami biorą udział w wydarzeniu. Tego dnia mogą przecież namacalnie przenieść się do Jerozolimy. Tej sprzed 2 tysięcy lat.

Normalnie mieszka tu 50 tysięcy ludzi. Dla prostszego porównania: to tyle, co w naszym nadmorskim Wejherowie. Z tą różnicą, że lokalni mieszkańcy do morza mają nieco dalej niż nasi rodowici Pomorzanie. Jak wspomniano, do oceanu jest stąd dobre 180 kilometrów. Jak by nie patrzeć, kawał drogi. Co tu ukrywać, mają w Brazylii lepsze miejsca dla turystów spragnionych plażowego wypoczynku. Ale nie dzisiaj. Nie w Wielki Tydzień. A zwłaszcza nie w Wielki Piątek. Teraz większość odpoczywających w nadmorskich kurortach wchodzi w autobusy i jedzie do tej niewielkiej mieściny stanu Pernambuco.