Spotkanie na Targach w Warszawie

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii według św. Jana Jezus prowadzi dyskusję z Żydami, którzy obrzucają Go coraz to nowymi oskarżeniami. Najwyraźniej dwie strony tego dialogu całkowicie rozmijają się w rozumieniu siebie, Boga i zbawienia. Rzecz dotyczy życia i śmierci, ale zarówno Żydzi, jak i Chrystus tak naprawdę mówią o dwóch różnych rodzajach życia i dwóch różnych rodzajach śmierci.

Dzisiejszy fragment zestawia dwie postacie. Są nimi Jezus i Abraham. Żydzi w rozmowie z Chrystusem posiłkują się osobą swego Praojca – Abrahama. On jest fundamentem. I dlatego w świetle tej postaci chcą z Jezusa uczynić szarlatana, człowieka umysłowo chorego. Nie byli w stanie przyjąć Jezusowych słów, ponieważ przeczyły ich dotychczasowym koncepcjom religijnym.

Jak bardzo trzeba być wolnym człowiekiem, żeby tak reagować na śmiertelne niebezpieczeństwo. Jak wielkie trzeba mieć zaufanie do tego, co chce Pan Bóg, że daje się Mu pełną wolność w działaniu, w reagowaniu na najbardziej trudne sytuacje w życiu. Trzej młodzieńcy to wszystko w sobie mają, ale tylko dzięki głębokiej wierze, która jest zaufaniem Bogu, co do którego mają pewność, że jest dobry i cokolwiek robi, zawsze to, co dopuszcza na człowieka, jest najlepszym rozwiązaniem. Jeśli chce uratować albo zakończyć życie swoich dzieci, to jedno i drugie rozwiązanie dla nich jest dobre, dlatego że dopuszcza je Bóg. Kiedy pozwalam Bogu, by On był sobą, życie staje się dużo prostsze.

A zaczęło się od wewnętrznego niepokoju Dawida, że mieszka już w dopiero co wybudowanym cedrowym pałacu, podczas gdy Arka Pana dalej przebywa w namiocie.

Bóg potrafi chwycić w dłonie każdą naszą troskę o Niego i przekształcić ją w błogosławieństwo sięgające wieków. Oczywiście ani Dawid, ani Natan nie myśleli o przyszłości sięgającej tysiącleci, ale Panu Zastępów absolutnie to nie przeszkadzało – Jego nie ograniczają nasze ograniczenia!

Ile razy słyszeliśmy słowa negujące Jezusa, Jego boskość, Jego moc, Jego miłosierdzie? Zaczyna to być czymś normalnym. Ale również w Jego czasach nie było inaczej. Ci, którzy widzieli cuda przez Niego czynione, słyszeli Słowo, które głosił, nie chcieli Mu uwierzyć. „Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego”. Niech wrogość wobec Boga nie chwieje naszej wiary! W chwilach wątpliwości, strachu przed opinią innych prośmy Go o siłę w trwaniu w wierze. Skoro Panu naszemu to zgotowano, dlaczego nam miałoby to być oszczędzone?

Zwróćmy dzisiaj uwagę na słowa Jezusa wypowiedziane do Żydów, w których mówi, że "każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu".

No tak, wszyscy popełniamy grzechy i kiedy trwamy w grzechu, nawet tym najmniejszym, to jesteśmy jakby w niewoli. Przypomnijmy sobie jeszcze, czym właściwie jest grzech. Jak naucza nas Kościół, grzech to świadome i dobrowolne przekroczenie przykazań Bożych lub kościelnych. Zanim zaczniesz czytać dalej, zapytaj rodziców lub opiekunów, co to znaczy świadome i dobrowolne.